Ο αβάσταχτος πόνος του να αφήνεις τη Γάζα
- isidorabouziouri
- 4 Ιουν
- διαβάστηκε 13 λεπτά
Ο κάτα τύχη πολεμικός ανταποκριτής Αμπουμπακέρ Αμπέντ για το χαμόγελο ως σιωπηλή εξέγερση και για την βασανιστική απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει και να αφήσει την πατρίδα του.
Ένα από τα ανεξάρτητα, αυτοδιαχειριζόμενα ειδησεογραφικά πρακτορεία που ακολουθώ των τελευταίο χρόνο είναι το Drop Site News. Σε μια ζωντανή μετάδοση για τη Γάζα εμφανίστηκε ένα παλληκαράκι από την ήδη εντελώς αποκλεισμένη Γάζα. Με συγκίνησε γνησιότητα, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά και η ευαισθησία του. Λίγες μέρες αργότερα είδα ότι έφτασε στην Ιρλανδία και αμέσως μετά διάβασα το κείμενό του και αποφάσισα να το μεταφράσω. Παρακαλώ στηρίξτε κι εσείς το Drop Site News και τον Αμπουμπακέρ.
O αβάσταχτος πόνος του να αφήνεις τη Γάζα
Η νύχτα πριν ταξιδέψω ήταν ζοφερή και κρύα. Δεν κοιμήθηκα. Εκρήξεις και βόμβες φώτιζαν το σκοτεινό ουρανό. Ελικόπτερα απάτσι γυρόφερναν χαμηλά, ανοίγοντας διαρκώς πυρ κοντά μας. Η μητέρα μου κοιμόταν δίπλα μου αφού αποφάσισα βαρυγκομώντας να φύγω από τη Γάζα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Πριν φτάσω σ' αυτήν την απόφαση είχα μεγάλάς, οδυνηρές συζητήσεις μαζί της, μ' άλλα μέλη της οικογένειας και φίλους.
Ήταν μια αφόρητη απόφαση, η δυσκολότερη που χρειάστηκε ποτέ να πάρω -να αφήσω την πατρίδα μου στην κορύφωση μιας γενοκτονίας. Ήταν 15 Απριλίου. Θα ταξίδευα το επόμενο πρωΐ.
Ήμουν κάθετα αντίθετος στην ιδέα να φύγω ώσπου η μητέρα μου μου είπε «Αν μείνεις, θα βλάψεις την οικογένειά σου γιατί θα σε βομβαρδίσουν κι εμάς μαζί σου και θα συμβεί κακό στους αδερφούς σου. Πρέπει να φύγεις». Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα άκουγα αυτά τα λόγια από τη μητέρα μου. Συγκλονίστηκα και ξέσπασα σε κλάμματα. Η σκέψη ότι θα έβαζα σε κίνδυνο την οικογένειά μου με γέμισε με τη βαθύτερη θλίψη, πόνο και καθόλου λίγες τύψεις. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.
Αναγκάστηκα να πάρω αυτην την απόφαση ενώ μου φαινόταν απόλυτα λάθος. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε με πόνο. Η νύχτα γλιστρούσε σε ένα είδος κενού. Μετρούσα κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο. Καταλάβαινα πως αυτές ίσως ήταν για πάντα οι τελευταίες μου στιγμές στη Γάζα. Όταν το πρώτο φως της μέρας άρχισε να διώχνει το σκοτάδι και ήχησε το κάλεσμα στην προσευχή της αυγής, δυο τεράστες εκρήξεις αντήχησαν στο δωμάτιο. Το μυαλό μου δε μπορούσε να συλλάβει τι συνέβαινε.
Πλύθηκα και πακέταρα. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο αφού όλο κι όλο που επιτρεπόταν να πάρουμε μαζί μας ήταν μια μικρή τσάντα με ίσα μια αλλαξιά ρούχα, μια οδοντόβουρτσα, ένα κινητό τηλέφωνο και ένα φορτιστή. Αυτούς τους όρους έθεσε το Ισραήλ. Αμέσως μετά έκανα τις πρωινές προσευχές μου. Δεν είχα αφήσει ξανά τη Γάζα και μου φαινόταν ενοχλητικό κι εξωπραγματικό. Συμπεριφερόμουν μηχανικά, σχεδόν σαν ρομπότ.
Τα μάτια της μητέρας μου πλυμμήρισαν δάκρυα κι άρχισε να κλαίει. Της είπα ότι δε θα έμπαινα στο λεωφορείο αν δε σταματούσε. «Φεύγω επειδή το απαίτησες», είπα. Πνιγμένος στην οδύνη, ψιθύρισα στο αυτί της «Σε παρακαλώ, άσε αυτή τη στιγμή να είναι ωραία, όχι θλιβερή, και έχε πίστη ότι θα ξανασυναντηθούμε με τη βοήθεια του Θεού».
Πριν φύγω τράβηξα μια φωτογραφία σε κάθε δωμάτιο και φίλησα τους τοίχους. Ξεκίνησα στο δωμάτιό μου και υποσχέθηκα ότι θα γυρίσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ανέβηκα πάνω, στο δωμάτιο που ήταν στα τσιμέντα, όπου έκανα ρεπορτάζ μέρα-νύχτα, επί 557 μέρες γενοκτονίας -απ' όπου πετούσα με τα σπασμένα φτερά μου πέρα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, στον έξω κόσμο.
Αφού τράβηξα φωτογραφίες με όλη μου την οικογένεια, πήραμε το αυτοκίνητο με τον πατέρα, τους αδερφούς κι ένα φίλο μου γιατρό προς το κέντρο για να πάρω το λεωφορείο. Ο Αμπνταλαρμάν, ένα άλλος φίλος ήταν επίσης εκεί για να με χαιρετήσει. Σταθήκαμε, μιλήσαμε και γελάσαμε μαζί. Τα μάτια του Αμπνταλαρμάν, κουρασμένα και πρησμένα, καθώς μου πρόσφερε το μαύρο του μαντήλι. Τα αισθήματα καθώς τους αγκάλιαζα και τους έλεγα αντίο, ήταν σαρωτικά. «Θα γυρίσω ξανά μια μέρα» ήταν η τελευταία μου κουβέντα.
Πολεμικός ανταποκριτής από τύχη
Η εκδήλωση του γενοκτονικού πολέμου του Ισραήλ, αναποδογύρισε τη ζωή μου. Η ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία διακόπηκε. Το 2023 ήμουν προπτυχιακός φοιτητής στο τελευταίο έτος του Πανεπιστημίου. Όταν οι σφαγές του Ισραήλ κορυφώθηκαν, σταμάτησα να κάνω ρεπορτάζ για το ποδόσφαιρο και έγινα κατά τύχη πολεμικός ανταποκριτής για να καλύψω τη γενοκτονία απέναντι σ' εμένα και στο λαό μου.
Με την εξέραιση δύο περιόδων -της ανακωχής για μια βδομάδα τον Νοέμβριο του 2023 και της κατάπαυσης του πυρός τον περασμένο Ιανουάριο που κράτησε σχεδόν 60 μέρες- οι βόμβες έπεφταν αδιάκοπα στη Γάζα. Ο Αλ-Χασάν Ματάρ, ο καλύτερός μου φίλος, σκοτώθηκε. Ολόκληρη η οικογένεια της θείας μου ξεκληρίστηκε. Περίπου 20 συγγενείς σκοτώθηκαν σε διπλό βομβαρδισμό του σπιτιού της άλλης μου θείας.
Η γενοκτονία επιδείνωσε την κατάστασή μου που με κρατά χρόνια ανοσοκατασταλμένο. Προσβλήθηκα από διάφορες ασθένειες -οξεία γαστρεντερίτιδα, βρογχίτιδα, και ηπατίτιδα Α. Κάποιες φορές, έμεινα στο κρεβάτι γα μέρες. Με το ζόρι επιτρεπόταν φαγητό και φάρμακα να περάσουν στη Γάζα, κάνοντας σχεδόν αδύνατο το να βρω τους πόρους να αναρρώσω.
Πριν ένα χρόνο, μια ομάδα εθελοντών ξεκινησε μια εκστρατεία εκκένωσης φοιτητών από τη Γάζα για να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους στο εξωτερικό. Εφόσον είχα σκοπό να σπουδάσω στο εξωτερικό, και συγκεκριμένα στην Ευρώπη, μου τηλεφώνησαν και ζήτησαν τα επίσημα έγγραφά μου. Τους έστειλα τα χαρτιά μου και έθεσα ως προϋπόθεση να αποχωρήσω από τη Γάζα, όταν και μόνο όταν, ανασχεθεί η γυναικτονία.
Λίγες βδομάδες αργότερα, πήρα υποτροφία να σπουδάσω στην Ιρλανδία. Αυτό περίπου ένα χρόνο πριν. Στους μήνες που μεσολάβησαν, αρνήθηκα να φύγω από τη Γάζα. Βλέπονας τους δημοσιογράφους να γίνονται στόχοι, οι οργανωτές της εκστρατείας των υποτροφιών ανησυχούσαν για την ασφάλειά μου. Με ικέτεψαν να φύγω, μα αρνήθηκα. Ένιωθα πως δε μπορούσα να αφήσω πίσω την οικογένεια και τη χώρα μου. Ήμουν αποφασισμένος να παλέψω με ό,τι είχα. Ήθελα να δώσω τη ζωή μου για τη χώρα μου γιατί πίστευα πως η φωνή μου μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Επέμενα να τα δώσω όλα μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Η πατρίδα μου με χρειαζόταν όσο ποτέ, γι' αυτό ήθελα να δώσω τα πάντα. Είχα αρκετές ευκαιρίες να φύγω πριν και μετά την εισβολή στη Ράφα το Μάιο του 2024 μα με αμείωτη επιμονή δε δίστασα να μείνω και να θυσιαστώ.
Στα τέλη Μαρτίου διαγνώστηκα με οξυ υποσιτισμό, με βαρύ αντίκτιπο για βδομάδες. Κάθε μέρα υπέφερα από το πρωί με πόνους στα γόνατα και την πλάτη και το βράδυ με εξάντληση και αφυδάτωση. Παρόλα αυτά, συνέχισα να καταγράφω το ανείπωτο τραύμα και τα δεινά της Γάζας, και κυρίως τη Ντερ Αλ-μπάλα, της πόλης που μεγάλωσα.
Εγώ και κάποιοι ακόμα Παλαιστίνιοι φοιτητές πήραμε υποτροφία στα ιρλανδικά πανεπιστήμια και η ιρλανδική πρεσβεία μας είπε ότι το ταξίδι για να φύγουμε από τη Γάζα ήταν προγραμματισμένο για τις 9 Απριλίου σε συνεννόηση με τον ισραηλινό στρατό και διεθνείς οργανισμούς υγείας. Είχα μια βδομάδα να αποφασίσω. Μου είχαν πει μερικές μέρες νωρίτερα ότι το Ισραήλ είχε ολοκληρώσει τον έλεγχο ασφάλειας και είχε εκδόσει άδεια για να φύγω. Αυτό ανακούφισε την αγωνία της οικογένειάς μου και τη δική μου από τη στιγή που οι Ισραηλινοί με συκοφαντούσαν δημόσια και με είχαν ουσιαστικά στοχοποιήσει. Αλλά τότε, οι Ισραηλινοί ανέβαλαν την αναχώρησή μας για μια ακόμα βδομάδα. Ανακουφίστηκα γιατί δεν ήθελα να πάρω μια τόσο σημαντική απόφαση.
Όταν μου είπαν ότι η αναχώρηση επιβεβαιώθηκε για τις 16 Απριλίου κι ότι χρειαζόταν να πάρω μια οριστική απόφαση, στριμώχτηκα. Είχα ανάγκη να σκεφτώ. Δεν είχα νιώσει τέτοια αγωνία σ' όλη μου τη ζωή. Γρήγορα αναζήτησα λύση από την πρεσβεία όπου κατάλαβαν και σεβάστηκαν την κατάστασή μου. Μπορούσα να πω ναι και να περιμένω ως την τελευταία στιγμή, είπαν. Αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Ήμουν κυριευμένος από ανησυχία και αβεβαιότητα που κορυφώνονταν κάθε λεπτό.
Θα μπορέσω ποτέ να επιστρέψω;
«Να μείνω ή να φύγω;» «Πώς γίνεται να εγκαταλείψω την πατρίδα και την οικογένειά μου;» «Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα φύγω. Πώς θα νιώσω;» «Θα σκοτωθεί η οικογένειά μου;» «Γιατί φεύγω;» «Θα μπορέσω ποτέ να επιστρέψω;» «Θα αγκαλιάσω τους γονείς μου ξανά;» «Το δωμάτιό μου, την αυλή, τα δέντρα, το δρόμο μου, κάθε τι γύρω μου, θα μπορέσω να τα ξαναδώ;»
Αυτές οι ερωτήσεις στοίχειωναν το μυαλό μου ακατάπαυστα. Δε μπορούσα να τις σβήσω.
Πέρασα πολύ χρόνο συζητώντας όλα αυτά με τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τους εκδότες μου στο εξωτερικό. Ήμουν αβέβαιος τι να κάνω. Κάθε μέρα ξυπνούσα όλο και πιο ευάλωτος, και με ακόμα περισσότερο πόνο.
Η οικογένειά μου κι εγώ φοβόμασταν ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες θα με κρατούσαν στα σύνορα. Ότι θα μπορούσα να εξαφανιστώ, όπως τόσοι πολλοί Παλαιστίνιοι, σε κάποια ισραηλινή φυλακή ή και χειρότερα. Το Ισραήλ είχε βομβαρδίσει διεθνείς αυτοκινητοπομπές αμέτρητες φορές κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας οπότε ήμουν τρομοκρατημένος ότι θα χτυπούσαν το λεωφορείο. Ήμουν γνήσια τρομοκρατημένος για όλα και για κάθε πιθανότητα. Μέχρι και το πρωΐ της 16ης Απριλίου, συνέχισα την προσοχή istikhara- μια ειδική προσευχή του Ισλάμ όπου ζητάς καθοδήγηση από τον Αλλάχ για σημαντικές αποφάσεις- εκλιπαρώντας τον Θεό να με καθοδηγήσει.
Στη λιακάδα, την αντάρα και τον αέρα του πρωϊνού στις 15 Απριλίου είχα πια οδηγηθεί σε μια απόφαση και ενημέρωσα την οικογένειά μου. Πέρασα κάθε λέπτο μαζί τους από 'κει και έπειτα. Ποζάραμε σε φωτογραφίες, το μεσημέρι φάγαμε μαζί μπάμιες που ετοίμασε η μητέρα μου γιατί ήξερε ότι είναι το αγαπημένο μου.
Μάζεψα τα πράγματά μου. Παρόλο που οι οδηγίες για το τι επιτρεπόταν να πάρω μαζί μου δεν τα συμπεριλάμβανε, αποφάσισα να πάρω τα στυλό και τα τετράδια που είχα όταν μάθαινα αγγλικά στα παιδικά μου χρόνια. Ήθελα να τα έχω μαζί μου ως υπενθύμιση της ιστορίας μου, αν τα κατάφερνα.
Το επόμενο πρωΐ, έδειξα την ταυτόητά μου στον οδηγό και επιβιβάστηκα στο λεωφορείο. Καθώς αφήναμε τη Γάζα, αγωνιούσα να καταγράψω στη μνήμη μου τη θέα κάθε τόπου. Κατά τις οδηγίες του ισραηλινού στρατού, κάναμε δύο στάσεις στο δρόμο μας. Σε κάθε στάση, ο οδηγός περίμενε κλήση από τους Ισραηλινούς ώστε να του πουν αν μπορούμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας ή πρέπει να γυρίσουμε πίσω.
Στο δρόμο είδα την απόλυτη καταστροφή κάθε κτιρίου ειδικά πάνω στην οδό Σαλάχ αλ-Ντίν. Προσπάθησα να τα βιντεοσκοπήσω όλα ώσtε να πάρω μαζί μου κάποιο από τον πόνο.
Οι δρόμοι ήταν κομένοι και κατεστραμμένοι τόσο που, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, ο οδηγός έπρεπε να περιμένει την άδεια των Ισραηλινών ώστε να καθαρίσει το δρόμο. Αφού στην αρχή μας σταμάτησαν, σήκωσαν τη μεταλλική μπάρα για να περάσουμε. Κοίταξα δεξιά κι αριστερά. Ισραηλινοί στρατιώτες παντού -άλλοι φορούσαν γυαλιά ηλίου και άλλοι με τα τουφέκια τους κρεμασμένα στον ώμο. Λίγο πιο πέρα άλλοι έκαναν έφοδο σε σπίτια, πυροβολώντας.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ισραηλινούς στρατιώτες. Το αίμα μου έβραζε και το μυαλό μου εξερράγη βλέποντας αυτούς τους φονιάδες -αυτούς που βομβάρδισαν και κατέστρεψαν την πατρίδα μου- τόσο κοντά, ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Είχα την παρόρμηση να πηδήξω από το λεωφορείο και να τους αντιμετωπίσω. Στις άκρες του δρόμου, σταθμευμένα τανκ. Μπροστά μας ένα ελικόπτερο απάτση πετούσε χαηλά.
Καθώς περνούσαμε, συνεχιζόταν η κατεδάφιση των σπιτιών της Γάζας. Μόλις φτάσαμε στην παλαιστινιακή πλευρά του περάσματος Καρμ Αμπού Σαλέμ, είδαμε μεγάλες ποσότητες ανθρωπιστικής βοήθειας -κυρίως μπουκάλια με νερό- πεταμένα και τροφή να σαπίζει. Φριχτό να το βλέπεις. Όσο το λεωφορείο προχωρούσε και έβλεπα περισσότερη βοήθεια πεταμένη, το αίμα μου έβραζε περισσότερο.
Βγήκαμε από το λεωφορείο. Μετά από τρεις ώρες που περιμέναμε όρθιοι, περάσαμε από σύντομο έλεγχο ταυτοτήτων. Το προσωπικό των Παλαιστινίων στο πέρασμα ήταν ευγενικό και γεναιόδωρο μαζί μας. Μετά απ' αυτό, περάσαμε στην ισραηλινή πλευρά υπό το βλέμμα ενός ισραηλινού στρατιώτη που παρακολουθούσε κάθε κίνησή μου. Ήμουν πραγματικά τρομοκρατημένος. Μου ζήτησαν να βάλω όλα τα υπάρχοντά μου μέσα σε μια μεγάλη λεκάνη και να την παραδώσω.
Αφού πέρασα από κάμερα και σάρωση σώματος, μου επέστρεψαν τελικά τα πράγματά μου. Ένας παλαιστίνιος εργαζόμενος μου είπε ότι μου είχαν κατασχέσει το φορτιστή, το μπουκάλι μου και κάποια ρούχα. Υποσχέθηκε να προσπαθήσει να τα πάρει πίσω και να μου τα δώσει. Προτίμησα να προχωρήσω στον επόμενο έλεγχο ασφαλείας.
Φορώντας τη στολή του, καθισμένος σ' ένα τραπέζι, με ένα λαπτοπ και ένα Μ16 περασμένο από τους ώμους του, ένας Ισραηλινός αξιωματικός έλεγχε ταυτότητες και προσωπικά έγγραφα. Μας είπαν να περιμένουμε σε ένα δωμάτιο με την ισραηλινή σημαία ζωγραφισμένη στους τοίχους και το ταβάνι.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά ενώ πλησίαζα τον αξιωματικό για να παραδώσω την ταυτότητά μου. Ο αξιωματικός την κράτησε στο ύψος του κεφαλιού μου και κοίταξε και το πρόσωπο και το έγγραφο για μια στιγμή. Αφού πέρασε τα στοιχεία μου στο λαπτοπ και πήρε ένα τηλέφωνο, με κοίταξε ξανά. Μου ζήτησε να περιμένω την ώρα που μου φορούσε ένα κόκκινο βραχιολάκι μ' έναν αριθμό πάνω: 352753. Μιας και το γκρουπ με το οποίο ταξίδευα είχε φύγει, ρώτησα αν μπορούσα να πάω μαζί τους. «Όχι», είπε. Όταν ρώτησα ξανά μου είπε να καθίσω σε μια καρέκλα και να περιμένω.
Τον κοιτούσα -όπως και τις ισραηλινές σημαίες γύρω μου- με ένα μίγμα πόνου και οργής. Μετά από 20 λεπτά, με άφησε να περάσω. Τότε προχώρησα σ' έναν χώρο με λεωφορεία με διάφορες ευρωπαϊκές σημαίες -μαζί και το πούλμαν της ιρανδικής πρεσβείας- που μας περίμεναν έξω από τα σύνορα. Δυο ισραηλινοί αξιωματικοί μ' ένα περιπολικό συνόδευσαν το πούλμαν ως τη Γέφυρα Βασιλιά Χουσεΐν οπού περάσαμε ξανά από έλεγχο ασφαλείας, πρώτα από Ισραηλινούς αξιωματικούς και αφού περάσαμε τα σύνορα της Ιοργανίας από Ιορδανούς.
Όλη η Παλαιστίνη
Το πρώτο πράγμα που είδα αφήνοντας τη Γάζα ήταν η υπόλοιπη κατεχόμενη Παλαιστίνη που δεν είχα καν ονειρευτεί ότι θα έβλεπα ποτέ στη ζωή μου. Περάσαμε από πινακίδες προς την Ιερουσαλήμ, τη Νεκρά Θάλασσα, τη Γιάφφα, τη Χάιφα και την Ιεριχώ. Γεμάτος λύπη είδα τη χώρα μου να περνά μπροστά στα μάτια μου, ανίκανος να την επισκεφτώ, ενώ έβλεπα τους εποίκους να ευχαριστιούνται τη γη μας. Τα πιο συναρπαστικά θεάματα που είδα ποτέ ήταν τα ιστορικά κτίρια και οι λόφοι γύρω από τη Νεκρά Θάλασσα, καλυμμένα στο αλάτι, και τα δάση από φοίνικες με πανέμορφους, κίτρινους χουρμάδες. Το όνειρο της ζωής μου ήταν να ταξιδέψω σε όλη την Παλαιστίνη.
Κατάφερα μόνο να της ρίξω ένα βλέμμα, πριν περάσουμε τα σύνορα της Ιορδανίας. Από κει, ταξιδέψαμε προς το Αμμάν, όπου θα περνούσαμε το βράδυ σττο ξενοδοχείο για να φύγουμε το επόμενο απόγευμα από το Αεροδρόμιο «Βασίλισσα Αλια» προς το Δουβλίνο μέσω Κωνσταντινούπολης.
Το πρώτο μου γεύμα στην Ιορδανία ήταν ένα σαουαρμά*. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου ενώ το ξετύλιγα: μου φαινόταν απίστευτο ότι είχα τόσο φαγητό. Κάθε γεύση ξυπνούσε αναμνήσεις της οικογένειάς μου πριν την γενοκτονία. Δε μπορούσα καθόλου να ευχαριστηθώ το φαγητό. Έπρεπε να φάω για να αναρρώσω αλλά δεν είχα καθόλου όρεξη. Μου πονούσε το σώμα ένα τόσο πλούσιο γεύμα μετά από μήνες γενοκτονίας. Είχα έναν απαίσιο στομαχόπονο. To πιο σπαραξικάρδιο πράγμα που είδα αφού έφυγα από τη Γάζα ήταν οι ανθρώποι να ζουν κανονικά τη ζωή τους και να τρώνε ενώ η οικογένεια και οι συμπατριώτες μου λιμοκτονούσαν πίσω στην πατρίδα.
Για πρώτη φορά μετά από 560 μέρες, πήρα για πρώτη φορά τη φαρμακευτική αγωγή που τόσο οδυνηρά στερούμουν για μήνες. Δυο πολύ στοιχειώδη σκευάσματα: μια πολυβιταμίνη και ένα αντιβιωτικό. Τίποτα περισσότερο.
Το επόμενο απόγευμα στο αεροδρόμιο, φτάσαμε στην πύλη για να επιβιβαστούμε. Τα αεροπλάνα με τρομάζουν, μόνο πολεμικά αεροπλάνα είχα δει στη ζωή μου προηγουμένως. Καθόμουν δίπλα στο παράθυρο δίπλα σε μια πολύ ευχάριστη Αμερικανοπαλαιστίνια που ταξίδευε στις ΗΠΑ. Κοίταξα το φτερό του αεροπλάνου και τη ρώτησα αν τουρμπίνες είναι πύραυλοι. «Όχι, είναι η μηχανή» μου είπε.
Είχε πετάξει πολλές φορές και μου έμαθε ό,τι χρειαζόταν να ξέρω για την εμπειρία. Μόλις απογειωθήκαμε ρουφούσα τη θέα της γης από κάτω με θαυμασμό. Για μια στιγμή ξέχασα τη νοσταλγία και την οδύνη μου.
Φτάσαμε στο Δουβλίνο το πρωΐ στις 18 Απριλίου μετά από μια ολόκληρη μέρα ταξιδιού. Καθώς το αεροπλάνο προσγειωνόταν είδα τα πάντα καλυμμένα με δέντρα και πράσινο. Παρά τη βροχή, ήταν ωραία να πετάμε στα σύννεφα.
Προσγειωθήκαμε, περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων και περιμέναμε να παραλάβουμε τις μωβ βαλίτσες μας. Έφτασα στην αίθουσα των αφίξεων όπου συνάντησα τους φίλους μου, τον κοσμήτορα του πανεπιστημιακού μου τμήματος και τους δυο αρχισυντάκτες μου. Αγκάλιασα τον Τζέρεμυ Σκέιχιλ του Drop Site News και χαιρέτισα την Αναέλα Σαφνταρ του αγγλόφωνου Αλ Τζαζήρα. Έμεινα μαζί τους όλη μέρα μέχρι που νύχτωσε.
Πήγαμε στο νοσοκομείο για τσεκ-απ. Μου έδωσαν ένα μπουκαλάκι με νερό και εξεπλάγην με το πόσο καθαρό ήταν. Ένιωσα δάκρυα να τρέχουν και είπα σε όσους με συντρόφευαν ότι ήμουν σε σοκ. Δε θα ξεχάσω το μολυσμένο νερό που ήπια στη Γάζα. Μέρες πριν φύγω, έσκαβα πηγάδια κοντά στο σπίτι μου για να βρω νερό. Το ήπια με τύψεις αλλά μου έκανε καλό. Αισθανόμουν σαν να είχα μεταφερθεί από την κόλαση στον παράδεισο. Τις επόμενες μέρες φάγαμε φαγητά που ποτέ δεν είχα φανταστεί.
Για 560 μέρες, στη ζωή μου δεν είχαν έρθει μόνο τα πάνω κάτω, αλλά και το μέσα έξω. Γλίτωσα από πολλές ισραηλινές επιθέσεις την ώρα του ρεπορτάζ. Κατέγραψα γεγονότα ανείπωτα. Παρά την οδύνη και το τραύμα, συνέχισα. Έγραψα δεκάδες ιστορίες μαρτυρίου και τραγωδίας. Έγραψα για την καταστροφή του αθλητισμού στη Γάζα, το πάθος μου. Έγραψα για τη δολοφονία του αγαπημένου μου φίλου Αλ-Χασάν Ματτάρ και την πυρπόληση του Σαμπάν αλ-Νταλού ενώ κοιμόταν στη σκηνή έξω από το νοσοκομείο.
Καταγράφοντας μια γενοκτονία
Η καταγραφή της γενοκτονίας του λαού σου απαιτεί περισσοτερα από δημοσιογραφία. Σημαίνει να βλέπεις το μαρτύριό σου ενωμένο με των άλλων. Πέρασα ώρες φορτίζοντας τον χαλασμένο εξοπλισμό μου για να γράψω. Περπάτησα χιλιόμετρα για να βρω σύνδεση στο διαδίκτυο ώστε να καταθέσω τα κείμενά μου, ή για να τα στείλω με μυνήματα στο WhatsApp μέσα στη φρίκη της νύχτας. Κάθε μέρα και νέο τραύμα.
Ήμουν 20 όταν ξεκίνησα το ρεπορτάζ της γενοκτονίας. Τώρα είμαι 22. Εύχομαι να είμαι ελεύθερος όπως κάθε 22-χρονος στον κόσμο. Ήμουν αθλητικογράφος στο ποδόσφαιρο και έπρεπε να μετατραπώ σε πολεμικό ανταποκριτή, συνέχισα να λέω την αλήθεια με όλη μου τη δύναμη και να μοιράζομαι τις τραγωδίες μας με έναν κόσμο που μας αφήνει αβοήθητους για 18 μήνες τώρα.
Η διαδρομή μου ήταν δύσκολη. Γεννήθηκα σε μια μήτρα μαρτυρίου, μεγάλωσα σε ένα περιφραγμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης και αντιμετώπισα αμέτρητους αγώνες και προκλήσεις. Μεγάλωσα στον πόλεμο. Πέρασα νύχτες στο σκοτάδι χωρίς κανένα φως εκτός από ένα κερί που έλιωνε στα χέρια μου καθώς έγραφα.
Η Γάζα ήταν πάντα τόπος μαρτυρίου. Η γενοκτονία μας βύθισε πιο βαθειά στην κόλαση από αυτή που είχαμε συνηθίσει να ζούμε. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η πολιορκία, ο εφιάλτης δε σταμάτησε. Γινόταν όλο και χειρότερος.
Αγαπώ την αγγλική γλώσσα και ήθελα να απευθυνθώ σε όλο τον κόσμο, και συνέχισα να κάνω ρεπορτάζ μέχρι να γίνω ο άνθρωπος που κατέθεσε το ρεπορτάζ που διαβάζετε από το εξωτερικό και έκλαψε πολλές φορές για να το γράψει. Μέσα στα χρόνια κέρδισα πολλές υποτροφίες, κυρίως από τις ΗΠΑ, αλλά με εμπόδιζε η πολιορκία και η κατοχή. Μόνη μας ανακούφιση ήταν τα γήπεδα, η θάλασσα, και μερικά εστιατόρια. Το Ισραήλ δεν ήθελε να χαιρόμαστε στη Γάζα αλλά εμείς βρίσκαμε τη δυναμη να αντισταθούμε. Η Γάζα είναι μια συμπυκνωμένη ζώνη θανάτου όπου δυο εκατομμύρια άνθρωποι είναι παγιδευμένοι, παρόλα αυτά οι άνθρωποι έχουν αντοχή. Γι' αυτό αρνούμαι να εγκαταλείψω το χαμόγελο. Είναι η αθόρυβη πράξη της εξέγερσής μου.
Λατρεύω τη χώρα μου και εύχομαι να έμενα εκεί για πάντα. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω κακό στην οικογένειά μου. Το σώμα μου με εγκατέλειψε. Η οικογένειά μου κι εγώ πιστεύαμε ότι το Ισραήλ με καταδίωκε και ότι ο θάνατός μου ήταν θέμα χρόνου. Χωρίς τα οδυνηρά λόγια της μητέρας μου, δε θα είχα φύγει. Μάλλον γι' αυτό μου τα είπε, για να με πείσει να φύγω. Η οικογένειά μου, ειδικά οι γονείς μου, είναι για μένα πιο σημαντικοί από την προσωπική μου ασφάλεια.
Η λύπη στην καρδιά μου βλέποντας την Παλαιστίνη μου κατεχόμενη δεν έχει ταίρι. Δε θέλω να ζω αυτόν τον τρόμο. Θέλω να γκρεμίσω τα σύνορα και να ζήσω ελεύθερος όπως κάθε άνθρωπος στον κόσμο. Θα πεθάνω για τη στιγμή που η Παλαιστίνη θα απελευθερωθεί. Η Παλαιστίνη εξαρτάται από μας. Η γη μας θα ανθίσει από το αίμα μας. Είμαι εδώ για να πεθάνω για την απελευθέρωσή της. Θα συνεχίσω να γράφω για τον αγώνα μας παντού και να ευαισθητοποιώ μέχρι κάθε σπιθαμή της Παλαιστίνης να ελευθερωθεί.
Ποτέ δε θα ξεχάσω την καλοσύνη της ιρλανδικής πρεσβείας που πρωτεραιοποίησε την ασφάλειά μου και μου προσέφερε ό,τι χρειαζόμουν. Νιώθω την Ιρλανδία πατρίδα μου αυτή τη στιγμή. Είναι η Παλαιστίνη κάπου αλλού στον κόσμο.
Έξω απ' τη Γάζα θα πολεμήσω με όλη μου τη δύναμη ν' αλλάξω τον κόσμο. Θα συνεχίσω να διαμαρτύρομαι ώστε να σταματήσει η γενοκτονία. Πρέπει να σταματήσει. Τώρα.
Μετάφραση: Ισιδώρα Μπουζιούρη
*ντονέρ με λαχανικά τυλιχτό σε αραβική πίττα.
Σχόλια